Beste Patty en Jules, welkom bij mijn blog. De allerlaatste van een reeks meeslepende verhalen en avonturen tijdens mijn traject binnen NIMBIN. Wellicht hebben jullie mijn essay al gelezen, dan heb je een idee van wat ik graag doe en wie ik ben. Zo niet, zal ik mezelf even kort introduceren en je verwijzen naar de blogs die belangrijk zijn om te gaan lezen.
Mijn naam is Farah Zeidan, ik ben 27 lentes jong en weet altijd alles beter. Daarom ben ik NIMBIN begonnen door 48 uur lang mijn mond te houden. Lees hier de blogpost. Bij de start van het project wist ik eigenlijk al zeker hoe ik het zou gaan invullen. Helaas had ik geen gelijk.
Waarom ik ben begonnen aan NIMBIN is omdat ik op latere leeftijd ben gaan studeren, ik ben dus eerstejaars en kwam terecht in een groep met 18-jarigen. De motivatie was ver te zoeken en ik had behoefte aan wat uitdaging. Ik kwam om iets te leren en bij NIMBIN kreeg ik die kans.
Ondanks mijn wilde plannen liep dit traject natuurlijk helemaal anders dan verwacht. Bij het opstellen van mijn leerdoelen heb ik gelukkig wel besloten om mijn eindproductie open te laten, wat resulteerde in een essay over vrijheid. Tijdens NIMBIN kwam ik er namelijk achter dat ik steeds interesse had in dat wat over vrijheid ging. Dit gaat natuurlijk ook een beetje over mij. Als ik zo terug kijk op mijn leven is dit begonnen op het moment dat mijn moeder overleed. Inmiddels is dat al bijna 10 jaar geleden. Ik kwam uit een gezin met gescheiden ouders en ben opgevoed door mijn Nederlandse moeder. Met mijn Egyptische vader verloor ik het contact rond mijn 10e jaar. Verder ben ik nooit wat tekort gekomen en leefde ik (zoals ik zelf zou beschrijven) in een gouden kooitje. Alles werd voor mij geregeld, ik kreeg wat mijn hartje begeerde, daar tegenover stond wel dat ik altijd netjes gehoorzaamde, of anders… Toen mijn moeder overleed viel letterlijk alles weg en was ik vrij, zo vrij dat ik alles, maar dan ook alles ineens zelf moest doen. Ik had hier de minimale voorbereiding op gekregen en was helemaal verdwaald. Eerlijk gezegd denk ik dat ik daarom pas zo laat ben gaan studeren, ik wist namelijk helemaal niet wie ik zelf was of wat ik eigenlijk wilde in het leven. Lekker doen waar je zelf zin in hebt. Niemand meer die mij vertelde wat wel en niet mag, de droom van iedere tiener? Het was een nachtmerrie.
Inmiddels ben ik ontwikkeld tot een vastberaden, zelfverzekerde en ongelofelijk sterke jonge vrouw, als ik dat over mijzelf mag zeggen. 🙂 En ja, toen kwam NIMBIN dus.
Ik zal beginnen met mijn leerdoelen. Mijn belangrijkste persoonlijke leerdoel was het functioneren binnen een groep. Ik heb gaandeweg geleerd dat ik tot op zekere hoogte kan bestaan in een groep, maar toch altijd mijn eigen keuzes zal maken. Die autonomie is belangrijk voor mij.
Als ik nadenk over mijn journalistieke ontwikkeling tijdens NIMBIN ben ik geneigd te zeggen dat ik niet veel heb bijgeleerd. Geen fotografie- of interviewtechnieken, niks dat ik zou beschouwen als klassieke journalisten skills. Maar als ik er langer bij stil sta weet ik dat NIMBIN mij een betere journalist heeft gemaakt. Ten eerste heb ik een andere blik ontwikkeld op mensen en samenlevingen – antropologie heeft mijn hart veroverd. Zo erg dat ik zelfs even twijfelde om de zoveelste schoolverlater na NIMBIN te worden. (Maar geen zorgen, ik blijf!) Daarnaast is mijn leerdoel ‘Egypte’ helemaal gelukt, ik ben nu echt overtuigd van mijn ambitie om tweetalig journalist te worden. Twijfels over mijn positie op de opleiding zijn weggenomen. Ik leerde meer over mezelf, hoe ik mezelf draag en hoe ik met mijn werk de verhalen van anderen verder wil dragen.
Na de zomervakantie start ik met de twee projecten waar ik het minste zin in heb: Nieuwsmakers en Duiders. Maar ik weet nu dat ik me daar prima staande zal houden. Mede door het vooruitzicht van de minor Arabisch die ik wil volgen. De ervaringen, ontmoetingen en lessen van de afgelopen periode vervullen voor mij het doel Emotionele ontwikkeling, al vind ik eigenlijk dat ik daarin altijd bij kan leren.
Fotografie en Presenteren zijn een beetje achtergebleven, ik heb afgelopen tijd vooral geoefend met ervaren, luisteren en mezelf laten inspireren zonder steeds op de voorgrond te willen treden. Soms is het goed mijn mening juist even ondergeschikt te laten.
Antropologie, Kunst en Cultuur hadden altijd mijn interesse en ik ben zelfs een beetje bang om die invloeden te verliezen als ik straks weer toetreed tot het ‘gewone’ onderwijs.
Om deze leeswijzer niet al te lang te maken verwijs ik jullie door naar mijn beste overpeinzingen van de afgelopen maanden, mijn literatuurlijst en tot slot mijn opzet en werkwijze van het eindproduct: Vrij zijn is meemaken.
En niet te vergeten mijn literatuurlijst!
Eindproductie: Vrij zijn is meemaken – Ik leg vast de basis (onderzoeksplan)
No responses yet