De week van de luiheid, een opdracht waarbij ik opzoek moest naar iemand die ‘niks’ doet. Want wat is nu precies niks doen en hoe doe je niks? Er waren gelijk al een aantal beroepen die door mijn hoofd schoten waarbij ik weet dat je weinig doet. Maar, als het een beroep is, dan is het dus al snel niet niks. Denk aan een bewaker of beveiliger, zij staan of zitten eigenlijk de hele dag te wachten tot er iets gebeurt. Ook moest ik meteen denken aan mijn vader, een echt ‘nikser’. Mij werd wel verteld dat ik beter niemand kon portretteren die dicht bij mij staat in verband met de objectiviteit van mijn productie.
Tijdens de kick-off van de week van de luiheid kregen we een uur de tijd om eens niks te doen. Tja, wat doe je dan, in een lokaal met al je klasgenoten, een uur lang?! Je mocht wel schrijven maar dat vond ik niet niks doen. Je mocht niet praten met elkaar, geen muziek luisteren, niet op je telefoon kijken. Oftewel; niks doen. Ik heb een stoel gepakt, ben voor het raam gaan zitten en heb 5 minuten naar buiten gekeken, vervolgens heb ik mijn ogen gesloten en ben ik in slaap gevallen tot de wekker na een uur is gegaan en ik weer wakker werd. Zo, ik heb even niks gedaan dacht ik.
Uiteindelijk ging ik op pad met de opdracht om een portret te maken van iemand die goed niks kan doen. Lang heb ik nagedacht over wie ik zou interviewen, maar ik kon toch echt niemand anders bedenken die meer geschikt was voor dit portret dan mijn eigen vader. Om het zo objectief mogelijk te maken had ik bedacht om hem te overvallen, geen afspraak te maken met hem hierover zodat ons gesprek helemaal puur zou zijn, in het moment. Zie hieronder het resultaat.
No responses yet