Nu mijn vingers wat letters op papier hebben gekregen heb ik de smaak te pakken. Maar dan ook echt te pakken. Ineens ben ik gaan nadenken over de manier waarop ik nu zoveel aan mijn blogs heb gedaan, waarom?
De dag van de bedevaart was super bijzonder. Zoals ik al eerder zei over creativiteit en journalistiek in week 1, je moet gewoon beginnen. Maar wat ik nu anders had gedaan is het tegen niemand vertellen. Ik hield het bij me. Ik heb er een nachtje over geslapen.
Vanmorgen werd ik wakker, met gisteren nog vol in mijn gedachten. Snel ging ik de hond uitlaten zodat ik achter mijn laptop kon springen. Ik wilde mijn verhaal vertellen. De woorden had ik nog niet uitgesproken, maar het verhaal had ik nog vers. Tijd om te vertellen wat er gisteren is gebeurd!
Ik besef me nu dat als ik niets verklap over het verhaal, des te beter dat ik het kan opschrijven. Ik moet het toch kwijt, vertellen doe ik graag. Maar wat nou als ik het pas vertel op papier, de woorden vormen zichzelf naarmate ik het verhaal vertel.
Ik moet er op papier pas woorden aan geven.
Mijn auditie voor NIMBIN heet: ‘IK BEN NIET STOM’, inderdaad, ik praat teveel. Stom van mij, dat ik nadat ik het experiment deed, dacht dat ik er wat van geleerd had, maar ik nu pas het verband leg. Beter laat dan nooit natuurlijk, goed stom.
Interessante hersenspinsels…
No responses yet