Wat een avontuur, waar ben ik aan begonnen? Na een lang weekend werken stond mijn tas al dagen ingepakt op mij te wachten. Maandag ochtend was het dan eindelijk zover. Rond 06:00u ’s ochtends ging mijn trein richting Amsterdam Schiphol. Ik nam de eerste trein, beter te vroeg dan te laat! Dit was maar goed ook, want NS lag weer eens helemaal plat rondom Amsterdam wat betekende dat ik in een overvolle bus vanuit Leiden richting Schiphol moest. Uiteindelijk had ik nog maar anderhalf uur om naar mijn gate te gaan die 5 minuten na mijn aankomst al sloot. Lucky me.

Mijn eerste stop was Londen Luton, waar ik nog 5,5 uur moest wachten op mijn volgende vlucht. Deze had ook vertraging wat het wachten nog iets langer maakte, maar hé, dat was het waard. Ondertussen had ik contact gehad met Abdallah, een vriend van mijn neef, wie ik 4 jaar geleden ontmoette in Dahab. Abdallah heeft jaren lang als gids gewerkt door heel Egypte en organiseerde talloze reizen. Hij weet ontzettend veel over Egypte en is zelf uiteindelijk ook gestrand in Dahab en woont er inmiddels 4 jaar, samen met zijn vrouw. Maandag avond zouden zij vanuit Caïro ook naar Sharm El-Sheikh vliegen. Ze hadden, na een hoop gedoe, eindelijk hun huwelijk verzilverd in Caïro en kwamen terug naar huis. Ik wachtte op hun op het vliegveld. Weer 3 uurtjes extra wachten.

Op het vliegveld ben ik allereerst naar buiten gelopen om even een sigaretje te roken, dat was namelijk al weer even geleden. Wat ik niet wist was dat ik dan niet meer terug naar binnen mocht, balen! Ik besloot buiten te wachten tot Abdallah en zijn vrouw zouden arriveren. Na 2 uur wachten had ik me verkeken op de tijd en dacht ik dat ze er al zouden zijn, bleek dat ze net de lucht in waren gegaan. Sinds een uur of 2 ’s middags had ik al niet meer gegeten en het was inmiddels 00:45u. Ik besloot om naar een café tegenover het vliegveld te lopen voor wat eten en een koffie. Hier werd ik vriendelijk ontvangen door een jongen die er werkte en alle bijbehorende vliegen en muggen. Tijdens het wachten op mijn eten werd ik helemaal lek gestoken op mijn benen en werd ik gillend gek. Ik duwde mijn eten in mijn gezicht en stond gelijk op om te betalen. De jongen besprak met de jongen achter de kassa wat ik op had en zei dat ik 700 pond moest betalen. Ik dacht: 700 pond?!? Dat is maarliefst 23 euro! Voor een broodje, water, koffie en een pakje sigaretten. Normaal gesproken betaal je hier in Egypte niet meer dan 200 pond voor. Ik kreeg de Nederlandse prijzen. Mijn pinpas deed het niet en ponden had ik nog niet gewisseld. De discussie kon ik niet aan ivm mijn enorme vermoeidheid van de lange reis en de muggen die mij opjaagden. Ik heb de jongen 25 euro gegeven en ben weggegaan. Welcome to Egypt.

Terug bij het vliegveld ben ik weer op de stoep gaan zitten om te wachten op Abdallah, maar nu zouden ze er toch al wel moeten zijn. De security begon mij verdacht te vinden en kwam vragen wat ik hier nou precies zat te doen want het duurde hem te lang. Met handen en voeten kreeg ik het voor elkaar om hen te laten bellen naar Abdallah, zodra de telefoon overging hoorde ik mijn naam. Daar was hij dan eindelijk! Snel een knuffel en die taxi in. We kletsten kort wat bij maar waren eigenlijk te moe. Ik gaf hem mijn paspoort voor de grenscontrole en sloot mijn ogen. Een uur later werd ik wakker gemaakt. Ik was er, Happy Land Hotel. De receptie was natuurlijk allang gesloten want het was inmiddels 03:00u. Toch gaf de bewaker me een sleutel, wat later de verkeerde kamer bleek te zijn. Rustig heb ik mijn tas uitgepakt en ben ik lekker gaan slapen.

Dag 1 & 2

Vandaag had ik besloten om uit te rusten en me niet te veel bezig te houden met mijn essay. Bij de receptie werd me verteld dat ik van kamer moest wisselen, heel mijn tas weer terug inpakken dus. Maar eerst iets eten! Het ontbijt was al voorbij helaas dus vroeg ik aan de receptie waar ik een ontbijtje kon vinden. Tariq, de receptionist, vertelde me dat ik dit kon vinden 100 meter verderop bij een restaurantje genaamd YumYum. Nog redelijk ongemakkelijk bestelde ik een broodje falafel en een broodje foul, mijn favoriet. Ik ging terug naar mijn hotel en besloot mijn zwemkleding aan te trekken, ik moest even de zee voelen. Opzoek naar een taxi besloot ik eerst een handdoek te kopen en een simkaart. De jongen in de vodafone winkel was super aardig en we raakten aan de praat. Ik vroeg hem hoeveel een taxi normaal gesproken zou kosten en waar ik die het beste kon scoren. Zodra je namelijk de deur uitloopt roepen er 6 verschillende mannen: “TAXI!?”, wat ik misschien te verdacht vond, aangezien ik al eens was afgezet in de eerste paar uur dat ik in Egypte was. Hij gaf me alle ins en outs van de prijzen en vertelde me dat als er iets was ik altijd naar hem toe kon komen voor advies. Ik liep de winkel uit en gelijk riep er weer een: “TAXI!?”, waarop ik ja knikte. Ik liep naar hem toe en vroeg wat hij ervoor wilde hebben om me naar de 3pools te brengen, een prachtige snorkelplaats in Dahab. Hij vroeg me enkel of retour, waarop er bij mij gelijk een lampje ging branden. Retour was goed! We spraken 300 pond af, wat 10 euro is. Onderweg luisterden we muziek en kletsten we wat. Mohammed de taxichauffeur, geboren en getogen in Dahab, 20 jaar oud, kende iedereen en had een bijzonder opvallende sirene laten inbouwen in zijn remmen. Het leek wel een kermis attractie die auto. Ik vroeg hem of we een deal konden maken, ik mocht hem wel. De deal was zo gemaakt, hij was mijn chauffeur voor de rest van mijn verblijf. We wisselde nummers uit en hij zei: “This is your car now, not mine”. Goed begin. De rest van de middag heb ik ‘lekker’ gezwommen, precies anderhalf uur in het water geweest omdat de stroming zo hard was dat ik de ene kant op dreef maar de andere kant weer terug eruit moest en geen meter vooruit kwam. Ondertussen kletsten de golven heel mijn snorkel vol met water waardoor ik regelmatig kokhalzend van het zoute water boven kwam om bij te komen waardoor de stroming me weer een paar meter terug trok die ik weer opnieuw moest overwinnen om het water uit te kunnen komen. Na dit overleefd te hebben vroeg de eigenaar van de strandtent waar ik zat of ik wel oke was, waarop ik zei: “Yes, I survived!”. Naast mij zaten 2 Arabische jongens uit Alexandrië, eentje woonde inmiddels in Dubai. Ik hoorde ze over mij praten in het Arabisch, ze zaten elkaar op te jutten om tegen me te praten waarna er vervolgens eentje een aansteker aan me vroeg en we aan de praat raakten. Ze nodigden me uit om later in de avond naar de Lagoon te komen om de sterren te bekijken en op te blijven tot zonsopgang. We wisselden nummers uit en ik zei dat ik er nog over na zou denken. Ik ben niet meer gegaan.

Later die avond sprak ik af met Abdallah en zijn vrienden. Bij iemand thuis bestelden we eten en kletsten we wat. Ik was zo ontzettend moe dat het me heel erg zwaar af ging om een praatje te maken, ik had tenslotte met mezelf afgesproken dat vandaag alleen chillen zou zijn en nog geen essay-modus. Eenmaal terug bij Abdallah thuis wisselde hij mijn euro’s voor ponden en belde ik Mohammed om me op te komen halen. In het hotel besloot ik om eens op tinder te kijken wat er allemaal voorbij zou komen hier in Egypte. Ik had een match met een jongen genaamd Mory, Omar. Een Egyptisch-Sudanese jongen die hier in Dahab woont. We raakten aan de praat, hij was een stuk jonger dan ik, 21 jaar. Hij vroeg me of we af konden spreken de volgende dag, voor koffie. Ik zei hem dat we dat nog wel eens zouden zien en ik hem later wel kon vertellen wat ik aan het doen zou zijn. Tijd om mijn ogen dicht te doen, het was namelijk al weer 04:00u. Mijn slaapritme was ver te zoeken.

Dag 2, het ontbijt weer gemist. Tariq van de receptie had me ook gevonden op Tinder zei hij, hij liet een foto van mij zien en vroeg of ik het was. Ja, dat was ik. Geen match. Hij ging van super vriendelijk naar super ongemakkelijk, helaas. Toch maar weer naar YumYum voor een ontbijtje. Onderweg hoorde ik iemand roepen: “Goooooodmorning!”, het was Mohammed, mijn chauffeur. Ik seinde dat ik was eten ging halen en we dan konden gaan, super tof zo’n privé taxi. Tas vol met eten en drinken, in de taxi richting ‘Lighthouse’, een plek in Dahab waar heel erg veel toeristen, locals en vooral duikers te vinden zijn. Op zoek naar een plekje om te zitten kwam ik voorbij 3 mannen die tegen een boom aan zaten. “Hello, how are you? Please come take a look at my shop”. Eerlijk gezegd had ik helemaal niks nodig, maar eigenlijk ook geen keus. In de winkel haalde hij me over om een leuk portemonneetje te kopen, wat ik eigenlijk wel wilde hebben. Toen ik eenmaal de winkel uitliep kwam zijn buurman me ook nog even overhalen om in zijn winkel te kijken met de belofte dat ik niks van hem hoefde te kopen, alleen kijken.. uhuh. Hij stelde me de vraag dat ALS ik zou moeten kiezen welke kleur broek ik dan de mooiste vond. Ik koos rood en hij duwde hem in mijn tas. Ik mocht hem er niet meer uitpakken en besloot dan maar voor een prikkie zijn broek te kopen. De buurman had 200 pond van me gekregen voor het portemonneetje, voor de broek betaalde ik 170 pond. Ik lachte mijn broek vol en rende de winkel uit, “bye bye” riep ik hem na.

Ik ging zitten bij Nirvana, tegenover de mannen die me zojuist gedwongen hadden iets te kopen van hen, een strandtent aan het water, op advies van Abdallah. Er zaten hier veel Israëli’s, allemaal in bikini’s en veel tattoo’s, ik paste er wel tussen. Bovendien gelooft iedereen me hier gelijk als ik zeg dat ik een Israëli ben, ze zijn vooral gewoon heel erg benieuwd waar ik vandaan kom aangezien ik er Arabisch uitzie, maar me zo niet gedraag. Ik loop met een groot vraagteken boven mijn hoofd wat het best wel moeilijk maakt om snel in contact te komen met mensen. Ze weten niet in welke taal ze me moeten benaderen dus zeggen ze maar gewoon niks om me niet te beledigen.

Gesetteld op een strandbedje, ijskoffie in mijn hand, uitzicht op het water. Ik was op een missie. Opzoek naar vrijheid, dat is de missie. Het schijnt zo te zijn dat Dahab een vrijplaats is. Voor wie precies en waarom dan? Met deze vraag was ik op pad vandaag. Na ongeveer een uur kwam en een groepje jongeren om mij heen zitten. Ze spraken allemaal Engels en vroegen of het bedje naast mij ook vrij was, ik zat er middenin. Gezellig, gelijk wat aanspraak. Het viel me op dat er een overeenkomst was tussen deze jongeren en mij. Zij hadden allemaal een Arabische afkomst maar waren allemaal ergens anders opgegroeid, de één in Australië, de ander in de United States. Hen was hetzelfde overkomen als ik, ze waren bij toeval terecht gekomen in Dahab voor een paar dagen en waren verliefd geworden op deze plek. Na hun vertrek kwamen ze 2 weken later gelijk terug om nog eens 10 dagen te blijven. Belal, de Australiër zat naast mij, we konden goed lachen samen. Ondertussen kreeg ik bericht van Omar waar ik uithing en of ik zin had om een kop koffie met hem te drinken. Ik vertelde hem waar ik zat en hij zei dat hij daar de mensen niet zo leuk vond. Toch stond hij 15 minuten later voor mijn neus en kende hij wat mensen die zich bij mij hadden aangesloten. Hij stelde zich voor aan mij en ging het water in. Er zat maar 1 ding op voor mij, ik moest ook het water in. Vrij onopvallend raakten we aan de praat in het water en regelde hij een snorkel voor mij, hij wist een mooie koraalplek waar we heen konden zwemmen. Terug op de kust vroeg hij of ik mee ergens koffie ging drinken, ik pakte mijn spullen en ging met hem mee. Snel nog nummers uitgewisseld met Belal voor t geval ik hen nog eens wil ontmoeten.

In de koffietent begon mijn eerste échte gesprek over vrijheid. Ik vroeg Omar wat vrijheid voor hem betekend. Hij zei: ‘Vrijheid voor mij is kunnen doen en laten wat ik wil, zolang ik er een ander niet mee zal schaden’. Dit is precies hoe John Stuart Mill vrijheid beschreef. Alsof hij zich had ingelezen in deze vraag. Hij gaf als voorbeeld dat hij heel graag een tattoo zou willen, en dat hij vrij is om deze te nemen. De consequentie daarvan zou zijn dat hij zijn moeder heel erg verdrietig zou maken met deze keuze. Zo vrij was hij daar dus niet in. Maar als hij wilde deed hij het vandaag nog zei hij. Hij vertelde me dat hij van thuis uit vrij was om te doen wat hij wilde, wat resulteerde uit het feit dat hij met 15 jaar uit huis ging. Hij wilde werken zodat hij met 30 jaar met pensioen kon en nooit meer hoefde te werken. Ik ken ambitieuze mensen maar deze ambitie had ik nog nooit gehoord. Hij vertelde me dat hij lang had gespaard om een appartement te kopen in Caïro als investering voor later. Vorige week had zijn moeder eindelijk de stap genomen om te scheiden van zijn vader, hij vertelde dat hij zijn vader amper kende en hem een paar jaar terug per toeval ontmoette hier in Dahab. Hij zag een meisje wat hij kende en begroette haar, zij stelde hem voor aan een man waar zij mee zat. Zodra hij de man aankeek wist hij dat het zijn vader was, zijn vader daarentegen wist van niks. Omdat zijn moeder was gescheiden van zijn vader had ze geen woonplaats meer dus trok ze in in het appartement wat hij had gekocht in Caïro, daar ging zijn investering. Hij was blij dat hij dit aan zijn moeder kon bieden, wel moest hij weer van voor af aan beginnen.

Zodra onze ijskoffie op was vroeg hij of ik zin had om bij hem thuis wat te roken en te kaarten in de airco. Nieuwsgierig als ik ben zei ik natuurlijk weer ja. We pakten een taxi naar zijn huis, wat in totaal 4 minuten duurde. Hij woonde bij Abdallah om de hoek, deze buurt kende ik. Het is een plek waar veel locals wonen en mensen die ervoor kiezen in Dahab te blijven. Onder het genot van een jointje leerde ik hem een kaartspel: Zweeds pesten. Een spel wat in Nederland bekend is onder de blowers. Ikzelf heb dit spel geleerd toen ik werkte in een coffeeshop. Met deze achtergrond wilde hij dit spel natuurlijk super graag leren. Ook speelden we Basra, een Egyptisch kaartspel wat ik ken van mijn vader. Na 2 rondes inkomen maakte ik hem dik vet in. Even later kwam zijn huisgenoot thuis. We zaten met zijn drieën in een ruimte van ongeveer 15 vierkante meter. Er was geen kledingkast, alle kleren lagen op een berg tegen de muur. Er stond een tweepersoonsbed, een koelkast, een lang kussen op de grond wat diende als de bank, in de hoek moest de keuken voorstellen, die je overigens niet kon herkennen door de hoeveelheid troep die erop gestapeld stond, achter de keuken was de badkamer. Wat een leven, zo met zijn tweeën in zo’n kleine ruimte. Dit was al klein voor 1 persoon, laat staan 2. De badkamer had trouwens een instructie. Er was 1 draaiknop die al het water in de hele badkamer zou activeren. Zodra je deze open draaide begon het water aan alle kanten te stromen dus moest je eerst naar de wc en kon je daarna pas de knop open draaien. Oftewel, als je naar de wc moest kwam je kletsnat terug.

Nog kletsnat van mijn derde wc bezoek belde ik mijn chauffeur om me te komen halen, ik merkte aan Omar dat hij vond dat ik een gesloten houding had en dat ik me moest ontspannen. Ik zag de bui al hangen. Hij zocht een andere soort vrijheid dan ik, beter gezegd: vrijen. Die zocht ik helaas niet en nam de taxi terug naar huis! Het was nu rond 21:00u. De mensen die ik had ontmoet op het strand kon ik bellen om te kijken wat zij aan het doen waren, ook had Abdallah mij een bericht gestuurd dat zij bij de Lagoon zaten en ik aan mocht sluiten. Eerlijk gezegd was ik ontzettend moe van de afgelopen 2 dagen door de hoeveelheid indrukken. Ik besloot om te gaan slapen en morgen het ontbijt maar eens te gaan bekijken. Ook werd het tijd om aan mijn blog te gaan werken. Mijn slaapritme hersteld, mijn plichten weer volbracht.

Het is inmiddels donderdag middag 13:00u. Mijn blog is weer bijgewerkt. Het ontbijt was prima. Mijn slaapritme hopelijk weer hersteld.