Berliner for one day

In KITKAT is waar het allemaal begon.

Met gezonde spanning ging ik, in mijn eentje richting de portier. Opgemaakt, strak in corset. Ik wist niet wat er op mijn pad zou gaan komen. Ik zal je vertellen, ik was er klaar voor! Of nou ja, dat dacht ik.

In eerste instantie stond ik in de verkeerde rij. Wist ik veel dat het bij de buren zou zijn.. maar goed, 3 minuten later stond ik binnen. Entree betaald, kleren uit, spullen in de garderobe, ik mocht naar binnen. Een aantal klasgenoten stonden ook al binnen, we waren helemaal door het dolle heen. Ik besloot wat rond te gaan lopen en eens te zien hoe de club in elkaar zat. Normaal gesproken heeft deze club 5 verdiepingen met meerdere zalen en een zwembad, helaas vanavond hadden ze alleen een feestje in de kelder met maar 1 dj-booth. Geeft niks, het was geweldig!

Rond een uurtje of 02:30u besloten mijn klasgenoten om lekker naar bed te gaan. Hier ging het voor mij pas beginnen. De echte kittycat kwam in mij naar boven.

In de clubs in Berlijn staan ze bekend om de seksscene. Deze clubs hanteren een beleid waarbij mensen de complete vrijheid krijgen om hun innerlijk dier te verlossen. Maar vergis je niet! Je bent hier veiliger dan op straat. Het allerbelangrijkste is namelijk ‘consent’. Zonder toestemming raakt hier niemand je aan.

Ik ontmoette Mamadu, een man van 42 jaar, geboren in Berlijn, een échte Berliner. Op een of andere manier raakte we in contact, we werden naar elkaar toegetrokken. Hoe het precies gebeurde weet ik eerlijk gezegd niet meer. Maar vanaf het moment dat we elkaar ontmoet hadden is hij niet meer van mijn zijde geweken. “I will take care of you” zei hij. Niet in een sexuele manier, nee hij liep achter mij aan en zorgde dat ik veilig was. Alles wat ik nodig had, hij zorgde ervoor. Als een schaduw volgde hij me door de club. Tegen het einde bracht hij me naar mijn hostel en we spraken af dat hij me de volgende dag zou ophalen. Om 13:00u zou ik uitchecken, hij zou er zijn zei hij.

Rond 07:00u lag ik in bed, om 11:00u ging mijn wekker. Ik moest alles nog inpakken, douchen en aankleden. Wonder boven wonder stond ik anderhalf uur later bepakt en wel op de stoep van het hostel. Ik was uitgecheckt. Het was 12:25u.

Mijn kater was vreselijk en ik wist niet wat ik moest doen. Mijn trein zou pas gaan om 00:22u, ik moest nog 12 uur lang de stad in met deze kater. Dilemma; wacht ik op Mamadu, of ga ik gauw weg en trek ik mijn eigen plan? In mijn achterhoofd spookte de nare ervaring van dinsdag op woensdag met Niko, de jongen uit Kosovo. Ik sprak met mezelf af dat ik tot 13:05u op Mamadu zou wachten, als hij er dan niet zou zijn zou ik gaan. Om 12:54u kwam hij aanlopen. Nog niet geslapen, grote ogen, hij rook naar drank. Alarmbellen gingen af in mijn hoofd. Wat ben ik aan het doen?!

Hij nam mijn bagage van me over en zei dat hij zijn tas nog moest ophalen in een cafe waar hij had gezeten in de tussentijd. Ik zei hem dat ik eerst mijn spullen op Haubtbahnhof wilde leggen in een kluis, heel de dag sjouwen zag ik niet zitten. Oke, we gingen mijn spullen opbergen. Zonder na te denken pakte hij de tram, de metro, de trein, wist overal de weg, droeg mijn spullen, en ik liep er maar wat verdwaald achteraan met mijn kater en lege handen. Aangekomen bij de kluisjes (die ik zelf maar met moeite had gevonden als ik alleen was geweest) was er niks meer vrij. Ja er waren er een paar vrij maar die waren helaas kapot. Daar stonden we dan. Hij hield me rustig en zei: “Be calm, that’s life sometimes. We will go back to Alexanderplatz and find a locker”. Hup, daar gingen we weer, terug het station in. Ik kreeg niet eens de tijd om te kijken welke trein we namen op welk perron of we stonden al in Alexanderplatz. Hij kende de weg als geen ander. Na 3 keer bijna in paniek te zijn geraakt hadden we een kluis gevonden. Hij stak mijn spullen in de kluis, deed er wat geld in en ik draaide de sleutel om. “Goed opbergen!!” zei hij. “Ja papa…”

Nu ging het beginnen, hij nam me mee aan de hand, de tram in richting de bar waar hij zijn tas en telefoon had gelaten. Ik wilde niet mee naar binnen dus bleef buiten staan en rookte een sigaret. Hij kwam naar buiten met mijn tas op zijn rug (die paste namelijk niet meer in de kluis) en zijn eigen tas in zijn hand. Volgende stop: een ander cafe waar hij zijn telefoon op ging laden. Ik had hem verteld dat ik te weinig had geslapen en graag ergens in een park in het gras een dutje wilde doen. Hij lachte en vroeg me of ik niet gewoon ergens bij een vriendin van hem even in bed wilde gaan liggen. Ergens durfde ik hem niet helemaal te vertrouwen dus hield ik stug vol dat ik in een park wilde liggen. Oké, het park zou het worden. Naast het park was een bar waar hij de eigenaresse van kende. Ze vroeg hem in het Duits of ik iets moest drinken, het enige wat ik wilde was mijn flesje water even bijvullen, dat deed ze voor mij.

Het hele kluisjes gebeuren heeft ons ruim anderhalf uur gekost, het was dus inmiddels al rond 15:00u. Inmiddels had ik eindelijk een plekje in een klein parkje, in het gras, in de schaduw. Zijn telefoon lag aan de lader en hij wees me precies de plek in het park waar ik kon gaan liggen. Dit was volgens hem de meest veilige plek. Hij legde zijn tas bij mij en keerde terug naar de bar. Ieder half uur kwam hij checken of ik er nog lag, of alles oke was.

Inmiddels was ik in een diepe slaap terecht gekomen en kwam hij me met haast wakker maken. “We have 3 minutes! We go to my bestfriend. You can sleep there, shower there, she will make some food for you. You have to eat something.” Met de slaap nog in mijn ogen sprong ik op en binnen 3 minuten zaten we in de tram. Onderweg naar een plek waarvan ik niet wist of ik dit wel ging overleven. Zou ik mijn trein vanavond wel halen? Wat gaat er gebeuren, wat voor mensen ga ik nu ontmoeten. Voor mijn gevoel kon ik niet meer terug, dus ik ging met hem mee. Het was nu rond 18:00u. Mijn dutje had gelukkig wel de scherpe randjes van mijn kater afgeslepen.

Berlin Mitte, hier was ik nog niet geweest. De metro reed niet verder maar er was een vervangende bus ergens verderop. Ik noemde hem een soldaat omdat hij liep in de snelheid van een mars. En ik maar achter hem aan hollen. Hij droeg mijn spullen dus ik moest tempo aanhouden. We waren er, een groot appartementencomplex in Mitte. De deur zoemde en we konden naar boven. Het was op de derde verdieping. Twee mensen stonden in de deuropening, Cleo en Ricardo.

Ik werd met open armen ontvangen. De badkamer werd mij gewezen, ik kreeg meteen even een korte instructie over de lamp want die deed het maar half. Schoenen uit, spullen weg en lekker op de bank zitten. Een grote kan water met citroen werd neergezet, ik kreeg een kop thee en een jointje in mijn hand. Zo, nu rust.

Cleo is kunstenares en maakt geweldige dingen! Ze vroeg me of ik het wilde zien, graag zelfs. Een grote map kwam tevoorschijn met al haar schetsen voor het komende Roadburn Festival in Finland. Ze deed de visuele vormgeving. Grote plastic ballen met lampjes en bloemen die op het water zouden drijven. Een stenen platvorm waar zij zou gaan dansen. Bomen met takken waar harten aan zouden hangen. Haar schetsen waren prachtig.

Ricardo was een schrijver. Hij schreef over het leven. Zo creatief als hij was met woorden. Zijn inspiratie haalde hij uit de gekste dingen. Het liefst ging hij op pad, ontmoette hij nieuwe mensen en de gekste ervaringen beschreef hij in zijn boeken. Volgens mij is hij best succesvol. Hij maakte veel woordgrappen, ook al merkte ik dat hij wat moeite had met het vinden van zijn woorden in het Engels.

We kletsen over mijn ervaring in Berlijn en wat ik allemaal had gedaan. We hebben super veel gelachen en ik voelde me zo welkom en veilig. Ik vroeg hen of ze uit Berlijn kwamen. Dit was blijkbaar een heel gevoelig onderwerp, dat was helemaal niet mijn bedoeling! Cleo schoot in haar emotie en gaf aan dat zij het helemaal niet belangrijk vindt waar iemand vandaan komt en dat deze vraag haar irriteert. Wat ik eigenlijk wilde weten was wat hen in Berlijn bracht, en wat hun had doen blijven. Het was vrijheid.

“Berlijn is een eiland, een stad die je niet kunt vergelijken. We gebruiken hier geen gordijnen, iedereen ziet hier alles. Niemand heeft iets te verbergen. In het weekend drinken we bier en houden we van het nachtleven. Maar we hebben wel ontdekt dat je vaste rustdagen moet pakken. Als je dit niet doet zuigt de stad je op en beland je op straat in waanzin. Veel mensen verliezen zichzelf in de vrijheid die Berlijn te bieden heeft.”

Deze stad slaapt letterlijk nooit. Er lag een flyer op de tafel van een club met de agenda van alle feestjes voor de komende anderhalve maand. Dit was 1 club, er stonden meer dan 15 feestjes op de agenda. Dit weekend zou Cleo haar favoriete DJ spelen in Berghain. Ze moest en zou gaan!!! Wegens omstandigheden had de dokter haar afgeraden om te veel te dansen, dit weekend kon ze toch echt niet overslaan. Mamadu en Ricardo schudde verontrustend hun hoofd en keken me aan met een blik van: we kunnen haar helaas niet tegenhouden, al zouden we het willen.

Ondertussen had ze wat eten voor me gemaakt, ook voor haarzelf en voor Ricardo. Alles wat overbleef werd opgegeten door Mamadu. Hij wachtte rustig af tot hij zeker wist dat iedereen genoeg had gegeten. Hij at alles op en verdween in de slaapkamer. Hij ging wat rust nemen want om 23:00u zou zijn wekker gaan. Met de rest keek ik een serie, dronken we een biertje en kletsten we wat tussendoor. Overigens was ik veel aan het luisteren naar hoe zij in het Duits tegen elkaar spraken. Ik vond het leuk om te ontcijferen waar ze het over hadden. Als ze dan achteraf in het Engels vertelden waar het over ging zat ik er compleet naast.

Om 23:03 kwam Mamadu de kamer uit en vroeg me of ik mijn spullen wilde verzamelen. We moesten zo gaan. Een half uur later stonden we buiten, onderweg naar de kluis om mijn bagage op te halen. Eerst moesten we dus naar Alexanderplatz, mijn trein zou vertrekken van Haubtbahnhof. Ik was bang dat ik het niet zou halen omdat we zo laat vertrokken. Niets was meer waar, om 00:10 stond ik op Haubtbahnhof, veilig en wel. Mijn koffer in de hand, rugzak om. Hij liep met me mee tot aan de deur van de trein waar ik in zou stappen. Hij gaf me een stevige knuffel en zei dat hij me wilde zien instappen om zeker te weten dat ik thuis zou komen. Hij zwaaide en riep dat hij me nog een bericht zou sturen. Hij had mijn nummer en ik niet die van hem. We zouden elkaar snel weer zien als ik terug zou komen naar Berlin.

Inmiddels is het zondag 14 mei, 14:29u en ik heb nog niks van hem gehoord. Ik heb mijn site gedeeld met Cleo omdat ze graag mijn blog wilde lezen over mijn ervaring in Berlijn. Google translate zou haar helpen zei ze. Ik hoop dat ze ziet dat mijn contactgegevens hier staan en hopelijk komen we nog ooit in contact. Zo niet zal ik hen in ieder geval nooit meer vergeten. Zij gaven mij een onvergetelijke dag in Berlijn. Ik voelde mij een echte Berliner.

Terugkijkend op mijn ervaringen ben ik blij dat ik Mamadu in vertrouwen had genomen. Hij bleef maar herhalen dat hij voor me zou zorgen, maar dat hij zelf eigenlijk ook niet wist waarom. Ongeacht de reden heeft hij waargemaakt wat hij mij beloofde. Tijdens NIMBIN ging ik leren om mijn vooroordelen aan de kant te zetten. Ondanks dat ik eerder iemand in vertrouwen nam die niet te vertrouwen was, heb ik wederom het risico genomen om Mamadu wel in vertrouwen te nemen. Dat ging niet van harte en ik had er veel moeite mee. Dit neemt niet weg dat ik het wel gedaan heb, daar ben ik trots op. Een hele dag ben ik op pad geweest met hem, ik heb me laten leiden door het onbekende. De controle losgelaten. Dit keer had ik er alles behalve spijt van! Ook Mamadu zal ik nooit meer vergeten.

Deze dag heeft me diep geraakt en maakt me emotioneel als ik er aan terugdenk. Ik mis Berlijn. Ik mis de metro, de tram, de straten, de muziek, de geur, de wind, de mensen, het donker. Ik ben zeer dankbaar voor de ervaringen die ik hier heb opgedaan.

Hieronder zal ik een videoclip posten op een nummer van David Bowie, Heroes. In de clip zul je mijn dagen in Berlijn voorbij zien komen. De clip gaat over helden, Mamadu was in Berlijn mijn held. Daarom dat ik deze clip wil wijden aan hem. Helaas zul je hem niet terugzien in de clip, vooralsnog zal ik altijd aan hem, Cleo en Ricardo denken als ik de video terug kijk.