Moedertaal

Woensdag 12 april maakte ik een stadsbedevaart door Utrecht. De stad van de taal.

De dag begon in een kerkgebouw in Utrecht West, Lombok. Hier ontmoette wij Mariska, een dominee die ons vertelde over het geloof. De manier waarop zij vertelde over het geloof was zo rijk aan mensenkennis en empathie. Hoe zij naar mensen luistert en hen wil helpen met liefde. Zij vergeleek God met liefde, geloof met liefde, voor haar stond liefde centraal. Geen gewone dominee, nee zij was een vrouw, getrouwd met een vrouw, en toch dominee! Ik was vanaf dat moment zeer onder de indruk van de manier waarop zij zo positief in het leven, maar ook in haar geloof staat. Een vrouw die mijn nieuwsgierigheid wekte.

Eenmaal de dag te hebben doorgenomen gingen wij met Mariska een meditatief stilte moment houden. Allemaal namen wij plaats in een kring en namen wij de houding aan om te gaan mediteren. Rechtop op je stoel, voeten aan de grond, handen open op je schoot en je rug zo recht dat je een touwtje kon spannen van je kruin tot aan het plafond. Ze sloeg op de gong.

Een enorme rust in de ruimte, ieders ogen dicht. Gefocust op mijn voetzolen, door naar mijn benen. Mariska noemde alles op en mijn gedachten zweefden van lichaamsdeel naar lichaamsdeel, langzaam naar boven, tot we bij de oren en uiteindelijk de kruin uitkwamen. Compleet ontspannen, een warmte bedekte mijn lijf, koude vingertoppen. Ze liet ons denken aan een camping in zuid Frankrijk. Daar zat ik, voor mijn tentje. Het begon te schemeren, en mijn tent stond daar alleen. Niemand om me heen. Er kwam een ster aan de hemel, en nog een, en plots was de hemel gevuld met oneindig veel sterren, en toen dacht ik: MAMA.

De gong.

De tranen sijpelden door mijn gesloten ogen, maar ik hield me sterk. Mariska stelde wat vragen maar ik was alleen maar aan het vechten tegen mijn tranen, tot ze me aankeek. Ik zei haar dat ik ervaarde dat, na de gong, ik de spanning in mijn lijf terug voelde komen, dat mijn lijf helemaal warm werd en dat het me raakte. Ze ging door naar de vraag waar we aan dachten toen ze zei: ‘en toen dacht ik..’, de tranen kwamen weer en ik kon er niet meer tegen vechten, het woord ‘mama’ galmde door mijn hoofd alsof er iemand stond te rammen op die gong. De sessie was voorbij. De bedevaart kon beginnen.

Als pelgrim loop je een bedevaart met een reden, een doel of een overtuiging. Ze zeggen dat een samenleving begint bij twee personen, zo moesten wij dus ook een medepelgrim kiezen in de groep die je niet zo goed kende. Naar mijn idee kende ik Froukje het minst, ik wist eigenlijk niks van haar, dus ik vroeg haar of ze met mij wilde lopen, ze zei ja.

Doordat ik nog wat emotioneel was van de meditatie besloten we buiten (onder het genot van wat nicotine) de vragen even door te nemen waarvan wij er allebei 1 zouden kiezen om over te praten tijdens de wandeling door Utrecht. Ik begon te lezen en kwam aan bij de vraag: Bildung: rouwverwerking: Ben je iemand verloren die je lief had? Wat was dat voor persoon en wat heeft hij/zij jou gegeven dat je verder meeneemt in je leven? Als hij/zij met je mee zou lopen, waar zou je het dan over willen hebben? Eerlijk gezegd kon ik de vraag niet eens uit mijn strot krijgen, ik begon te huilen en zei dat dit mijn vraag was, overduidelijk. Froukje nam het lezen over en koos uiteindelijk zelf ook een zin. Gek genoeg wist ik al dat zij die zou kiezen, terwijl ik haar helemaal niet kende..

We gingen lopen, Froukje begon.

Een half uur luisterde ik naar haar, we verwonderden ons over de omgeving en liepen puur op gevoel door de stad. We kozen de straten op gevoel en volgden elkaar in het lopen tijdens het praten. Na een half uur was ik afgekoeld en voelde ik de ruimte bij mezelf om te gaan praten, ook een half uur. Dat is echt onmogelijk lang kan ik je vertellen. Overigens hebben we dat prima opgelost door in de laatste 5 tot 10 minuutjes zo af en toe elkaar een vraag te stellen om de woorden weer op gang te brengen.

Zonder in te gaan op de inhoud was het ontzettend bijzonder om te ervaren dat wij ten eerste elkaar helemaal niet kenden, maar daarnaast ook met dezelfde soort vraag de bedevaart liepen, ongeacht de context. Het was zo fijn om naar elkaar te luisteren en het verband te zien tussen de vragen die wij beide beantwoord hadden, het kwam overeen. We hebben veel van en over elkaar geleerd die middag. We spraken dezelfde moedertaal.

Na wat te hebben gelopen kwamen we plots midden in het centrum van Utrecht uit. Samen in een klein bubbeltje werd het steeds drukker om ons heen, niemand kwam in onze bubbel. Op een gegeven moment moeten vrouwen toch altijd weer even naar de wc dus besloten we een koffie te drinken bij Starbucks. We kletsten wat na en hielden het, na die zware onderwerpen, lekker luchtig. We moesten om 17:00u bij de Dom zijn dus vertrokken wij een kwartier van tevoren en liepen wij, zoals we dat de hele middag al hadden gedaan, op gevoel richting de Dom. Navigatie achter wegen gelaten, de weg wijst zichzelf.

Eenmaal aangekomen bij de Dom stond Marieke daar op ons te wachten. We wandelden met haar door Utrecht richting een park waar we wat broodjes en een pakje drinken kregen. Zo grappig dat ik me altijd zo’n klein kindje in een klasje voel met steeds weer een moedergans die ons meeneemt op sleeptouw. Veilig. Ze had broodjes voor ons gesmeerd en we kletsen wat over onze bedevaart. Ook konden we nu met elkaar praten over hoe de tocht was geweest. Fijn om weer even samen te zijn.

Nu zul je denken, dat was een pittige dag. Er komt nog meer!

Broodjes op en door naar de Nicolaaskerk. Een kerk waar muziek centraal staat. Deze kerk is in het bezit van maar liefst 3 orgels. De organist ging ons wat vertellen. Eerlijk gezegd was mijn concentratie ver heen maar vertelde Co met zoveel passie en liefde voor zijn vak dat ik wel kon luisteren maar het niet helemaal heb opgeslagen. Wat ik wel heb opgeslagen is het stuk wat hij voor ons heeft gespeeld. Aanschouw!

KIPPENVEL!!! In die kerk galmt dat daar niet alleen door het gebouw, maar ook door je hele lijf. Mijn mond viel er van open zal ik je vertellen.

En om af te sluiten (nee we waren nog steeds niet klaar en het was inmiddels al 18:30u!) gingen wij nog een meditatief stilte moment houden in de ‘stiltekapel’ van de kerk. Hier moesten wij de schoenen uit en knielen, wel met een klein hulpkrukje om je billen te laten rusten. Nou na 3 minuten kwam er al geen bloed meer in mijn voeten en kon ik nergens anders meer aan denken dan aan de pijn van mijn stervende voeten. Eerst luisterden we naar 2 nummers en toen moesten we nog beginnen met mediteren. Ze vertelde ons dat het 10 tot 15 minuten zou duren, ik wist dat dit het moment was op in te grijpen en vroeg of ik op een stoel mocht zitten want mijn voeten gingen het begeven. Het mocht gelukkig. Toen ik eenmaal zat ging dat natuurlijk mega prikkelen en was mijn focus alsnog ver te zoeken. We waren moe na een lange en intensieve dag. Ik keek wat rond en had soms zelfs moeite mijn lach in te houden aangezien er meer stervende voetjes tussen zaten. Ben ik toch blij dat ik de moed had er iets van te zeggen, ik had dat NOOIT volgehouden.